چاه جذبی یکی از روشهای سنتی دفع فاضالب انسانی است که کماکان در مناطق دارای زمین آبکش و سطح آبهای زیرزمینی پایین مورد استفاده قرار میگیرد. البته ورود مستقیم فاضالب به چاه جذبی بدون هیچگونه عملیات پیش تصفیه ، قابلیت اینگونه چاهها را در کاهش آلودگی (BOD5) فاضلاب به شدت کاهش میدهد که این امر موجب آلودگی منابع آب زیرزمینی میگردد.
لذا استفاده مستقیم از اینگونه چاهها برای دفع فاضلاب توصیه نمیشود. اتصال به سیستم فاضالب شهری (در صورت در دسترس بودن) و یا استفاده از پکیجهای فاضلاب مجهز به فن هوادهی که فرآیند تصفیه فاضلاب در آنها با کمک باکتریهای هوازی و در نتیجه با کاهش بوی فاضلاب صورت میگیرد، روشهای مطمئنتری در این خصوص محسوب میگردد. در صورت انتخاب چاه جذبی به عنوان گزینه دفع فاضالب انسانی میبایست فاضلاب را ابتدا به داخل یک انباره تعفن(سپتیک تانک) هدایت نمود تا با ایجاد تاخیر و ایستائی در حرکت فاضالب به مدت تقریبی 24 ساعت، لجن موجود در آن ته نشین شده و سپس آب باقیمانده به چاه جذبی هدایت شود. با توجه به فرآیند هضم لجن در چاه جذبی و سپتیک تانک با استفاده از باکتریهای بیهوازی ، بوی نامناسبی همراه با گازهای قابل انفجار از این دو سیستم متصاعد میگردد که میبایست حتما با در نظر گرفتن لوله ونت مستقل با سایز حداقل 4 اینچ به محوطه آزاد و دور از محل اسکان ساکنین (مثال به محوطه بام ساختمان) تخلیه گردد. ضمنا اتصال لوله های آب باران به چاه جذبی فاضلاب نیز کاملا اشتباه بوده و میبایست جدا از آن احتراز نمود زیرا در هنگام بارش باران به ناگهان حجم زیادی از آب وارد سپتیک تانک یا چاه جذبی شده و موجب بر هم خوردن اکوسیستم موضعی باکتریهای بیهوازی و اختلال در فرآیند هضم لجن و همچنین بر هم خوردن لجن و متصاعد شدن بوی ناخوشایند فاضلاب و پخش آن در محوطه ساختمان میگردد.
به هر صورت چنانچه بخواهیم در پروژهای مسکونی واقع در مناطق معتدل و نیمه خشک (مانند شهر تهران) برای دفع فاضالب از چاه جذبی استفاده کنیم، حجم انباره چاه از فرمول زیر محاسبه میگردد:
V [lit] = 90 [Lit/Per] x
تعداد نفرات ساکنx 0.01 x 30.5 x 12 x (10~15) x 0.5
0/01 = ضریب فاضالب جامد
30/5 = ضریب حفر چاه
12 = تعداد ماههای سال
15 الی 10 = دوره طراحی چاه که معموال ده الی پانزده
سال در نظر گرفته میشود
0/5 = ضریب فاضالب جامد پس از گذشت ده الی پانزده
سال
